{{ darkOn ? 'go bright' : 'go green' }}
Menu
Initiatief van het Oranje Fonds: NL Doet
Docent techniek Raymond van der Pool werkte jarenlang bij de Luca Praktijkschool, onderdeel van het ROC van Amsterdam. Daar legde hij de basis voor wat hij nu nog steeds doet: hij gaat erop uit, de buurt in en leert leerlingen te zien waar ze goed in zijn.
Wanneer hij over zijn werk vertelt licht zijn gezicht op. Helemaal wanneer het gaat om zijn project “The Luca College Brassband”, waarover later in dit artikel meer. We praten over zijn manier van duurzaam lesgeven, dat in heel zijn handelen en programma verweven is. Het groene thema komt letterlijk aan bod in zijn aanpak om met de kinderen de buurt in te gaan. Maar de duurzaamheid blijkt zeker ook uit zijn manier van werken, waarbij hij kinderen wil leren ontdekken waar ze goed in zijn, hoe ze kunnen groeien.
“In de tijd waarin ik zelf op de basisschool zat werd ik bewust van de wereld om me heen door organisaties zoals Greenpeace. Dat zette je wel aan het denken, zo van hé dat is wel de wereld waarin ik leef,” zegt Raymond. “Nu zijn er de klimaatacties en het zou leuk zijn wanneer ook leerlingen uit het vmbo en praktijkonderwijs daar actief hun stem in laten horen”.
Om de interesse bij zijn leerlingen te wekken begint hij heel praktisch: in de omgeving waar de leerling woont. Voor een beter klimaat moet je immers bij jezelf beginnen.
“Die leerlingen wonen in de stad en ze denken vaak ‘wat helpt het eigenlijk, ik kan er zo weinig aan doen?’ Nou, je kan er juist veel aan doen”.
“Meedoen aan acties bijvoorbeeld van het Oranje Fonds, zoals NLDoet, Burendag tot Landelijke Opschoondag. Ieder jaar zien ze dat ze een verschil kunnen maken.”
Hij zocht ook actief verbinding met de buurt zelf, in dit geval Amsterdam Oost. Een buurt waarin problemen zich vaak opstapelen. Daar is hij begonnen om samen met de leerlingen de buurt schoon te maken.
“Met NLDoet en de Burendag konden we subsidie aanvragen en bloemetjes, plantjes, aanschaffen. Toen zijn we alle boomspiegels in de buurt met viooltjes en dat soort kleurige bloemetjes gaan aankleden. Dat heeft zo’n effect dat de mensen die iedere dag langslopen denken: ‘oh, wat leuk’. En juist als kinderen dat doen maakt dat indruk. Want als de jeugd er al mee bezig is dan kunnen wij dat toch ook?”
“Op een gegeven moment kwamen we bij de buurtvereniging terecht waar twee ideeën van leerlingen voor de buurt in de prijzen waren gevallen om uitgevoerd te worden: ‘Het opfleuren van de buurt met bloeiende plantjes’ en een ‘Muurgedicht op de zijkant van de school’, een ode aan de Indische Buurt van Amsterdam”.
Ook werd een fietskoeriersbedrijfje opgezet. Daarbij bezorgden en haalden leerlingen op fietsen van school repro-opdrachten in de buurt. Offertes opmaken, de telefoon beantwoorden, opdrachten verwerken, met een afleverformulier dat getekend moest worden: alle taken werden door leerlingen uitgevoerd.
“De leerlingen vonden het heerlijk om buiten te zijn en de verantwoording te krijgen voor de opdrachten. Zo leerden ze ook dat er niet zoveel nodig is om een bedrijfje op te zetten”.
Bij Luca begon Raymond met deze aanpak van werken in de buurt. Het werken met kinderen die het liefst leren door te doen past goed bij hem. Hij vertelt enthousiast:
“De leerlingen mochten zelf de schoolnaam verzinnen. Die staat voor het Leer Uitstekend College Amsterdam”.
Hij houdt van creativiteit in zijn technieklessen. Zo wil hij bijvoorbeeld nog met leerlingen een muziekinstrument gaan maken. “Zo’n houten box bijvoorbeeld waarop je net als op een djembé ritme kan maken. Dan krijgt het voor de leerlingen ook nog een soort van functionaliteit, want ritmes maken vinden ze echt leuk.”
Dat ondervond hij ook op Luca. “Ik merkte dat veel leerlingen als ze even niets te doen hadden altijd ritmes aan het maken waren. Dan vroeg ik: ‘hé speel je een instrument misschien?’ ‘Nou ja’, vertelden ze dan, ‘vroeger hadden we veel workshops in de buurt. Bijvoorbeeld beats maken, of spelen in een brassband’. Maar als ik aan hen vroeg ‘doe je er nu nog iets mee’ dan zeiden ze ‘nee eigenlijk niet’.
Ik heb vervolgens instrumenten gehuurd, ritme-instrumenten die ook in de brassband gebruikt worden zoals een snare en een quadroupe. Wat er toen gebeurde … leerlingen waar ik normaal gesproken moest duwen en trekken hebben nu vier uur aan één stuk door gerepeteerd. Ik hoefde er vrijwel niets aan te doen, ze organiseerden zich helemaal zelf. Schitterend was dat!
Ze luisteren zo goed naar elkaar, dat was heel mooi om te zien. Het is iets dat ze goed doen en kunnen maar wat nooit aan hen gevraagd wordt op school.
Eén van de meisjes stond voor de groep als dirigent, met een fluitje. Zij stuurde hen echt met haar handen, zachter, harder….Terwijl zij normaliter in de les altijd standaard ‘nee’ zei wanneer je haar iets vroeg. Nu zag ik haar groeien in haar rol. Hoe ze al die grote jongens aanstuurde.
We hebben toen de Luca College Brassband opgericht. We zijn er nog tweede mee geworden in Delft bij de Gouden Schoolbank”.
“Ik heb ze denk ik wel een ervaring mee kunnen geven die ze nooit meer vergeten. Alleen al de reis daar naar toe, met de hele groep, alle instrumenten in het busje, dat was echt schitterend. Toevallig was Ali B jurylid. Hij komt ook uit Oost en vond het maar wat mooi, leerlingen uit zijn ‘buurtje’.”
“Ik zoek in leerlingen kwaliteiten die in ze zitten maar waar niet naar gevraagd wordt. Dat wil ik graag naar boven halen. Leerlingen worden te vaak afgerekend op dat wat ze niet kunnen”.
“Helaas is er weinig ruimte binnen het lesprogramma en dat vind ik wel jammer. Toch probeer ik het en ga ik bijvoorbeeld muziek maken in de techniekles. Zodat ik leerlingen toch dat extra zetje kan geven en ze ontdekken: ‘Hé, ik kan echt wel wat?’.
Ongeacht het vak wat je gaat doen is werken aan zelfvertrouwen goed”.
“Ik probeer leerlingen een kapstokje mee te geven waardoor ze weten ‘ik ben misschien niet overal goed in maar dít kan ik toevallig wel heel erg goed’.”
